من و مامان

پاييز اومد و دختر من داره به چهار سالگي نزديك ميشه، انگار همين ديروز بود كه براش لباسهاي كوچولو و پاپوش ميخريدم ، واقعا خيلي زود ميگذره و اصلا متوجه نميشم كه چطور بود؛ فقط دارم تلاش ميكنم خاطرات خوب براش بزارم و تا جايي كه ميتونم ازش استفاده كنم. دستاي كوچولوش تا چندوقت ديگه بزرگ ميشن و ديگه تو دستاي من جا نميگيرن، وقتي بهش فكر ميكنم دلم ميگيره اما همه اينا جزيي از زندگي هست و بچه ها بلاخره بزرگ ميشن و ميرن دنبال سرنوشتشون . تازه الان ميفهمم كه چقدر پدر مادر هامون از اينكه ازدواج كرديم و رفتيم و خونشون كه عمري از صداي ما پر بود ، براشون دلگير شد. واقعا سخته اميدوارم كه فرزند خوبي براشون بوده باشم و كوچولوي منم خوشبخت و خوشحال بزرگ بشه. حداقل...